Binnenkort krijg ik een nieuwe beenprothese en ik heb besloten om deze voortaan zonder schuimrubber te gaan dragen. Dan zie je dus voortaan direct wat er met mij aan de hand is. Spannend, na 37 jaar lang een prothese te hebben gedragen die er zoveel mogelijk als een  echt/ normaal been uit zag. 

Geboren zonder beentje

Het was een verrassing voor iedereen, maar toen ik ter wereld kwam bleek ik geen volgroeid rechterbeen te hebben. Alleen een stompje met een klein rond aanhangsel wat met veel fantasie het voetje zou kunnen zijn. Dit hield mij trouwens in mijn ontwikkeling niet echt tegen, want toen ik anderhalf was liep ik al op mijn eerste prothese.  

Levensloop van mijn protheses

Mijn allereerste prothese was een samenwerking van mijn prothesemakers en mijn vader, want zulke kleine protheses hadden ze eind jaren 80 niet. Er zat dus ook geen knie in, deze kreeg ik pas nadat mijn voetje was geamputeerd zodat ik een prothese aan kon die met een vacuümsysteem vast zat aan mijn stompje. In die tijd was er ook een prothesemaker die er speciaal voor was om mijn prothese ‘mooi’ te maken, zoals ik dat altijd noemde. Met schuimrubber werd van mijn prothese een been gemaakt dat zoveel mogelijk leek op mijn echte been. Dit is dus verder altijd mijn normaal geweest en ik heb er nooit aan gedacht dit niet te doen. 

Ik ben niet gehandicapt, maar uitgedaagd

In mijn leven heb ik eigenlijk alles gedaan wat ik wilde doen. Ik heb altijd gefietst, gezwommen, ge(rol)schaatst en zelfs muur geklommen. Het is soms heel onlogisch wat ik wel en wat ik niet kan. En dan is ook nog eens niet elke dag en elk moment van de dag hetzelfde. Gelukkig heeft dit nooit als een ‘handicap’ gevoeld, maar meer als een uitdaging. De enige handicap zijn de mensen die geen begrip hebben voor de onlogica. 

Nieuwe prothese, nieuwe fase

Ik probeer me dus zo min mogelijk tegen te laten houden door mijn prothese. Maar afgelopen zomer liep ik wel tegen een probleem aan. Als ik wilde fietsen bleek mijn prothese namelijk veel lucht te pakken, waardoor deze halverwege ineens *plop* kon zeggen en uit viel. Toen ik afviel en de temperaturen omhoog schoten werd het alleen maar erger. Daarom besloot ik dat ik een nieuwe prothese wilde waarop mijn prothese op een andere manier vast zat dan met vacuüm. Dat hele technische verhaal zal ik je besparen, maar het betekende wel dat ik mijn proefprothese een dag zou moeten proberen zonder schuimrubber. En dat zorgde ervoor dat ik me afvroeg of ik het niet helemaal moest proberen en 48 uur later was de keus definitief. 

Wennen aan een goede keus

Ik heb daarom meteen gevraagd om voortaan met een ‘bloot’ been door te gaan, ook al moest ik nog een aantal weken wachten op mijn nieuwe prothese. En dat bevalt me heel erg goed. Ik was best bang dat ik met eerste ontmoetingen anders aangekeken zou worden en hoewel dat zo is, is de blik die ik krijg eigen tegenovergesteld van wat ik verwachtte. Had ik verwacht dat mensen ‘medelijdender’ zouden kijken, maar niets is minder waar. Eerste ontmoetingen beginnen niet meer met de vraag hoe het met mijn krukken zit. En kinderen kijken niet meer naar me om als ik door de supermarkt loop. Wat een heerlijkheid, ik zou bijna denken dat ik er juist ‘normaler’ uit ben gaan zien dan voorheen. De enige plek waar ik nooit gehandicapt was en vanaf nu dus (misschien) wat vaker wel is internet, maar daarom schrijf ik dit blog ook. Als er dan vragen komen kan ik deze blog doorsturen en is alles uitgelegd. 

Dit is dus mijn verhaal. Er is niet heel veel meer te vertellen, maar misschien zijn er wel vragen. Daarom zet ik voor deze ene keer de reacties (tijdelijk) open onder dit artikel, dan kun je ze hier plaatsen en kunnen anderen het antwoord ook lezen. Uiteraard zal dit geen blog worden over mijn handicap.Maar mijn blog gaat deels wel over mij en als ik volledig in beeld ben zul je het toch gaan zien. Dus een kleine uitleg leek me niet ongepast.