In ons vluchtige bestaan zijn we nogal geneigd om al onze ‘rommel’ weg te gooien. Brieven, kaarten, tekeningen en wat nog, het verdwijnt vroeg of laat in de prullenbak. Sowieso gaat er tegenwoordig veel digitaal; van toegangstickets tot app-gesprekken. Mails en social media posts zijn tegenwoordig veel normaler dan brieven en kaarten. Foto’s staan in de cloud en als er al boeken worden gemaakt zijn dat veel meer de Pinterest perfect foto’s dan die spontane gekke foto’s. Zonde want mijn foto albums en nog belangrijker mijn herinneringendoos zijn toch wel mijn meest waardevolle bezit.

Mijn eigen herinneringendoos

Al sinds ik klein ben bewaren mijn ouders de leukste brieven en kaarten die ik mocht ontvangen. Van mijn opname in het ziekenhuis zijn zelfs hele multomappen gevuld. Kaarten van familie, tekeningen van klasgenootjes, foto’s van mijn favoriete zusters of mijn chagrijnige hoofd omdat het ziekenhuis maar stom was. Het zit allemaal in dat boek. Verjaardagskaarten, kaarten die ik kreeg op zomerkamp, brieven van penvriendinnen en alle andere post die ik kreeg toen ik nog thuis woonde zijn allemaal in een map verdwenen. Tenminste diegene die leuk waren om te bewaren. Er zitten maar weinig kaarten bij zonder lieve woorden, waar alleen de naam van de afzender op is geschreven. Alleen de waardevolle berichten werden bewaard. Toen ik dus laatst besloot dat ik de kaartendoos voortaan zelf bij wilde houden en thuis alles door begon te kijken was dat heel emotioneel.

Dan moet je het zelf doen

Toen ik eenmaal op mijzelf ging wonen moest ik voortaan zelf mijn waardevolle brieven en kaarten bewaren. Ik heb er ook in de afgelopen 8 jaar nog best wel wat verzameld. Kaarten die mijn nichtjes stuurden vanaf Scoutingkamp, gedichten van Sinterklaas en Secret Santa’s en nu ook een hoop mooie herinneringen aan alles wat ik mag bereiken met Gierige Gerda. Ik heb wel besloten om het apart te houden, het zijn immers ook heel ander soort herinneringen, een kaart van een Tante die in een ver land woont is niet te vergelijken met een perskaart van mijn bezoek aan de Libelle zomerweek. Wel heb ik van beide categorieën alles verzameld en weer in 2 dozen gedaan. De map waarin mijn ouders alles bewaarden was inmiddels veel te klein geworden en daarom heb ik daar een grotere doos voor gepakt, met genoeg ruimte om nog eens 34 jaar aan post in te bewaren.

Herinneringen vs bezittingen

De meest arme tijd van mijn leven was direct ook de rijkste. Ik was begin 20 en volgde een opleiding waarnaast ik niet kon werken, maar wat ik wel kon doen was naar concerten gaan in het weekend! Ik en mijn vriendinnen gingen naar concerten van (toen nog) onbekende bandjes. Bij Arctic Monkeys, Kaiser Chiefs en The Kooks konden we toen nog voor een tientje, hooguit twintig euro een hele avond dansen. We dronken voor nog een tientje biertjes en werden dankzij onze OV jaarkaart gratis naar huis gebracht. Ons motto was ‘geld maakt niet gelukkig, maar herinneringen wel!’ Inderdaad de herinneringen aan die tijd zijn me veel waard en ik ben ook blij dat ik die periode goed gedocumenteerd heb. Want van alle concerten en festivals waar ik ben geweest heb ik herinneringsboeken gemaakt.

Ik probeerde altijd wat souvenirs te bemachtigen; plectrums, setlists, handtekeningen en deze plakte ik in de boeken samen met de concertkaartjes en soms wat anekdotes van die avond. Foto’s met de bandleden zijn ook allemaal zorgvuldig in een album geplakt. Met naam, locatie en datum erbij zodat ik niks zou vergeten. En maar goed ook! Want zonder deze boeken weet ik zeker dat ik heel wat zou zijn vergeten in de afgelopen 10 jaar.

Er zijn maar weinig (niet praktische) dingen waar ik niet zonder zou kunnen leven, maar mijn herinneringsdozen en -boeken zou ik toch echt niet willen missen!

Bewaar jij kaarten, brieven, foto’s en andere herinneringen?